Język duński

Na terytoriach autonomicznych - Wyspach Owczych i Grenlandii, ludność posługuje się odpowiednio językiem farerskim i grenlandzkim, jednak wszystkie dzieci uczą się języka duńskiego w szkole.

Odkąd w 1973 roku Dania przystąpiła do Wspólnoty Europejskiej, język duński stał się jednym z oficjalnych języków Wspólnoty (obecnie Unii Europejskiej).

Historia

Historia języka duńskiego sięga 200 roku, kiedy był on częścią wspólnego języka używanego przez mieszkańców terytorium Skandynawii. Około XII wieku nastąpiło zróżnicowanie języka wśród mieszkańców poszczególnych regionów i powstały w ten sposób język duński nabrał własnych cech.

Na kształt języka duńskiego szczególny wpływ miał język niemiecki oraz w mniejszym stopniu – francuski i łacina. Ze względu na wspólną historię języków, większość Duńczyków, Norwegów i Szwedów rozumie się, nawet jeśli każdy z nich posługuje się mową ojczystą.

Zapożyczenia językowe

Pomimo napływu wielu imigrantów do Danii w ciągu ostatnich czterdziestu lat język duński nie uległ wielu zmianom. Najbardziej dostrzegalne obecnie zapożyczenia pochodzą z języka angielskiego i są spowodowane powszechną globalizacją. Obszarami największych wpływów anglicyzmów jest rynek handlu i IT.

Rada Języka Duńskiego

Obserwacjami ewolucji języka duńskiego od 1955 roku zajmuje się Rada Języka Duńskiego (Dansk Sprognævn). Rada czuwa nad prawidłowym rozwojem języka, wydając m.in. Retskrivningsordbogen, który jest oficjalnym słownikiem języka duńskiego ze wskazówkami dotyczącymi jego prawidłowego zapisu.