Carl Nielsen

Ur. 9 czerwca 1865 w Nørre-Lyndelse na Fionii, zm. 3 października 1931 w Kopenhadze.

Carl Nielsen pochodził z wielodzietnej rodziny chłopskiej. Od dziecka wykazywał talent muzyczny, swój pierwszy utwór komponując już w wieku 8 lat. Jako 14-latek podjął pracę trębacza w orkiestrze wojskowej w Odense. 5 lat później rozpoczął studia w Kopenhaskim Konserwatorium Muzycznym, gdzie uczył się gry na skrzypcach i fortepianie.

W czasie studiów grał na skrzypcach w kilku stołecznych orkiestrach, a zaraz po zakończeniu edukacji znalazł stałe zatrudnienie w prestiżowej Orkiestrze Sali Koncertowej Tivoli. W latach 1889 – 1905 był skrzypkiem w Orkiestrze Dworskiej. W 1888 roku zadebiutował jako dyrygent, prowadząc koncert dla Towarzystwa Muzycznego w Odense.

Karierę kompozytora Carl Nielsen rozpoczął w 1887 roku, kiedy to w Sali Koncertowej Tovoli wraz z orkiestrą smyczkową zagrał swoje „Andante tranquillo e Scherzo”.

Jednak sławę zdobył głównie dzięki 6 symfoniom, które skomponował w latach 1892 – 1925. Najbardziej znaną symfonią Carla Nielsena jest Symfonia nr 4 „Nieugaszalna” z 1916 roku.

Carl Nielsen jest także autorem dwóch oper: biblijnej „Saul i Dawid” (1902) oraz komicznej „Maskarada” (1905).

Skomponował też wiele pieśni ludowych i psalmów, do dziś często śpiewanych, zwłaszcza przez uczniów duńskich uniwersytetów ludowych.

Carl Nielsen jest autorem dwóch książek: „Żyjąca muzyka” (oryg. „Levende Musik”) i „Moje fiońskie dzieciństwo” (oryg. „Min fynske Barndom").