Dania w Europie 1972 – 1990

1 stycznia 1973 roku Dania przystąpiła do Europejskiej Wspólnoty Gospodarczej (EWG). W referendum przeprowadzonym 3 miesiące wcześniej za członkostwem w EWG opowiedziało się 63,3% Duńczyków. O wyniku referendum zadecydowały potencjalne korzyści ekonomiczne ze współpracy europejskiej.

Tymczasem Dania zaczęła odczuwać konsekwencje światowego kryzysu naftowego. Spowolnienie gospodarcze doprowadziło do gwałtownego wzrostu bezrobocia. Duński rząd powstrzymał imigrację siły roboczej. Społeczeństwo protestowało przeciw wysokim podatkom i biurokracji. W 1973 roku w Folketingu, złożonym tradycyjnie z Socjaldemokracji, Partii Liberalnej Venstre, Konserwatywnej Partii Ludowej i Partii Socjalno-Liberalnej, pojawiły się nowe ugrupowania: Partia Postępu, Centrum Demokratyczne i Chrześcijańska Partia Ludowa.

W tym samym czasie Dunki podjęły skuteczną walkę o prawa kobiet, tworząc tzw. Ruch Czerwonych Pończoch. W 1973 roku roku duński parlament wprowadził prawo do aborcji, a 3 lata później przyjął ustawę o równości wynagrodzenia za wykonywanie takiej samej pracy.

Zmieniające się rządy bezskutecznie próbowały przezwyciężyć kryzys gospodarczy. W 1982 roku Socjaldemokracja bez rozpisywania wyborów parlamentarnych oddała władzę ugrupowaniom prawicowym. Na czele „Rządu Czterolistnej Koniczyny”, w skład którego weszły Konserwatywna Partia Ludowa, Partia Liberalna Venstre, Centrum Demokratyczne i Chrześcijańska Partia Ludowa, stanął konserwatysta Poul Schlüter. W 1988 roku Centrum Demokratyczne i Chrześcijańską Partię Ludową w rządzie zastąpiła Partia Radykalnych Liberałów. Prawicowym rządom udało się doprowadzić do poprawy stanu duńskiej gospodarki.

W 1986 roku większość Duńczyków opowiedziała się w referendum za zacieśnieniem współpracy w europejskiej.