Koniec XX wieku

Po upadku systemu komunistycznego w Europie Środkowo-Wschodniej Dania zaangażowała się w rozwój nowych demokracji, nawiązując bliskie relacje zwłaszcza z Krajami Bałtyckimi. Aktywna polityka zagraniczna Danii przejawiała się także udziałem duńskich żołnierzy w międzynarodowych operacjach zbrojnych w Iraku i na terenie byłej Jugosławii.

Po prawie 20 latach kryzysu ekonomicznego na początku lat 90-tych XX wieku nastąpiła wyraźna poprawa sytuacji gospodarczej w Danii. Wysoką produkcją ropy naftowej i gazu z własnych złóż Dania zapewniła sobie niemal samowystarczalność energetyczną, co wpłynęło na znaczną redukcję deficytu w handlu zagranicznym. Konsekwencją wzrostu gospodarczego był spadek bezrobocia.

W 1993 roku w wyniku „Afery Tamilskiej” władzę w Danii odzyskała Socjaldemokracja, tworząc rząd z Partią Socjalno-Liberalną, Centrum Demokratycznym i Chrześcijańską Partią Ludową. Funkcję szefa rządu do 2001 roku pełnił socjaldemokrata Poul Nyrup Rasmussen.

Danii trudno było zająć jednoznaczne stanowisko wobec współpracy europejskiej. Mimo poparcia większości parlamentarnej dla Traktatu z Maastricht, w 1992 roku większość Duńczyków sprzeciwiła się w referendum jego ratyfikacji. Rok później duński rząd rozpisał kolejne referendum, które zakończyło się akceptacją Traktatu z 4 wyłączeniami (opt-outs) ze współpracy unijnej w zakresie obywatelstwa, polityki bezpieczeństwa, unii walutowej oraz polityki wewnętrznej i sprawiedliwości.

Pod koniec XX wieku w Danii nasiliła się polityczna debata na temat integracji imigrantów z duńskim społeczeństwem, której efektem był m.in. wzrost poparcia dla ugrupowań nacjonalistycznych.