Reformy rolne 1780 – 1800

W XVIII wieku większość duńskiego społeczeństwa była zatrudniona w rolnictwie. Chłopi pańszczyźniani wykazywali jednak coraz większe niezadowolenie z konieczności pracy na rzecz właścicieli ziemskich. Jednocześnie był to dobry okres dla rolnictwa, dlatego postępowa część właścicieli ziemskich dążyła do modernizacji swoich gospodarstw.

Już Johann Friedrich Struensee próbował zwolnić duńskich chłopów z obowiązku przywiązania do miejsca urodzenia, jednak jego próby zakończyły się niepowodzeniem. Temat ten powrócił za rządów księcia Fryderyka, który od 1784 roku sprawował władzę w Danii w zastępstwie chorego psychicznie ojca – króla Chrystiana VII. Przywiązanie do chłopów do miejsca urodzenia zostało ostatecznie zniesione w 1788 roku. Zniesienie tego obowiązku było ważnym symbolem zmian, jakie nastąpiły w duńskim rolnictwie pod koniec XVIII wieku.

Istotną zmianą było również umożliwienie chłopom posiadania ziemi na własność. Część właścicieli ziemskich sprzedała wówczas ziemię dotychczasowym dzierżawcom. Użytki rolne w obrębie wsi zaczęto też dzielić na zwarte gospodarstwa, a także przenosić poza wieś, co umożliwiło chłopom bardziej efektywną uprawę ziemi.

Ze względu na szybko rosnącą liczbę ludności Danii w XVIII wieku, ziemi nie starczyło dla wszystkich chłopów. Na duńskiej wsi zrodziła się wówczas klasa pracowników najemnych, którzy utrzymywali się z hodowli zwierząt i pracy na rzecz właścicieli większych gospodarstw.