Hans Christian Andersen

Ur. 2 kwietnia 1805 w Odense, zm. 4 sierpnia 1875 w Rolighed.

Hans Christian Andersen urodził się w rodzinie ubogiego szewca i praczki. Od dziecka interesował się literaturą i teatrem, marząc o karierze aktora, a w rozwoju zainteresowań pomagał mu ojciec.

W wieku 14 lat Hans Christian Andersen udał się do Kopenhagi w celu podjęcia pracy w teatrze. Po roku starań został przyjęty do szkoły baletowej przy teatrze, z możliwością występów w przedstawieniach teatralnych w roli statysty. Jednak słabe postępy w nauce tańca zakończyły również karierę aktorską Andersena.

Niezrażony porażką młody Hans Christian zaczął pisać sztuki teatralne, zdobywając w wieku 17 lat stypendium naukowe króla Danii, które pozwoliło mu na zdanie matury, a następnie podjęcie studiów na Uniwersytecie Kopenhaskim. Jako student wiele czasu poświęcał rozwojowi własnej twórczości literackiej.

Pierwszy sukces Hans Christian Andersen osiągnął w wieku 24 lat publikacją wiersza „Umierające dziecko”. Był to pierwszy w literaturze światowej utwór literacki , w którym autor przemawiał do czytelnika głosem dziecka.

Sławę przyniosły mu jednak baśnie i opowieści, których ogółem napisał 212. Utwory te przetłumaczone zostały na około 150 języków świata. Do najbardziej znanych należą „Brzydkie kaczątko”, „Nowe szaty cesarza”, „Dziewczynka z zapałkami” i „Królowa śniegu”. Opowiadał w nich o największych dylematach życia, ludzkich marzeniach, miłości, a także o niegodziwości i nieuchronnej śmierci.

Hans Christian Andersen jest autorem sześciu powieści, z których dwie – „Improwizator” i „Tylko grajek” zostały przełożone były na język polski. Ponadto Andersen stworzył 50 sztuk teatralnych, ponad tysiąc wierszy, 23 opisów podróży, 3 autobiografie oraz kilkadziesiąt artykułów i innych tekstów.